Jelmer zit in de eindfase van zijn studie psychologie aan de Universiteit van Leiden en huurt in deze stad een kamer in het befaamde centrum. Onlangs heeft hij zijn huurprijs laten controleren en vervolgens laten verlagen. Bij een koffie aan de Nieuwe Rijn vertelt hij hoe hij dit proces heeft ervaren.

Wat was jouw beeld van de huurmarkt voordat je aan deze procedure begon?

Mijn beeld voordat ik deze kamer kreeg was: teveel betalen hoort erbij. Je ontkomt er niet aan, helemaal niet als je een beetje in het centrum wilt wonen. De hoge prijzen zijn nu eenmaal zo hoog, behalve misschien als je met heel veel studenten in een huis woont. 

Had je enig idee welke rechten je had?

Nee geen idee. Ik heb hiervoor iets verder uit de stad gewoond in een flat van DUWO, een grote huisvestingsorganisatie. Daar had ik een kamer van 16m2 voor een redelijke prijs. In de nieuwe kamer had ik weer 16m2, maar betaalde ik wel € 100 meer. Ik dacht dat hoort, want het is in het centrum, een kwestie van vraag en aanbod. 

Totdat een vriend me vertelde over een prijsreductie die De Huurdokters hem hadden bezorgd. Toen dacht ik, misschien ga ik hier ook iets aan doen. Het teveel betalen knaagde toch een beetje. 

Nog altijd denken veel mensen dat huurprijzen worden bepaald door vraag en aanbod, terwijl er wettelijke regels zijn die de maximale huurprijs van kamers, studio’s en appartementen bepalen. Het vergelijken van jouw huurprijs met die van anderen is dan ook niet de manier om te kijken of die huurprijs klopt. 

Je realiseren dat je teveel betaalt is één ding, er iets aan doen is een tweede. Vond je het spannend?

Ja, toch wel. Die vriend van me had wel wat weerstand tijdens de procedure, mede door de huurverlaging. Dat is allemaal goed opgelost en hij was achteraf heel tevreden, maar dat spookt wel door je hoofd. 

Ik was vooral bang dat de verhuurder zou zeggen: “dan ga je eruit”. Het contract heb ik uiteraard gelezen, maar dan nog had ik geen goed idee wat nu precies wel en niet mag. Toch heb ik het gedaan want jullie informeerde mij daarover. Tijdens het onderzoek liepen jullie samen met mij puntsgewijs het hele contract langs. You broke it down. “Dit betekent dit, dit kan wel, dit kan niet”, enzovoorts. Zo werden mijn angsten punt voor punt ontkracht.

Hoe reageerden mensen in jouw omgeving als je vertelde dat je de verhuurder om een lagere huur ging vragen?

Best wel terughoudend eigenlijk. Mensen vroegen vooral of ik niet bang was hoe de verhuurder zou reageren en wat het met onze band zou doen. 

Zelf dacht ik toch, we komen er wel samen uit, want het is niet een persoonlijke aanval tegen hem. Ik heb een goede verklaring, namelijk, ik sta in mijn recht, dat is ergens op gebaseerd. Ik deed het voor mezelf. Ik kan het alleen niet zelf met hem bespreken op inhoud, want daar heb ik geen verstand van en ik denk niet dat ik dan serieus genomen word.

Hoe is de relatie met de verhuurder nu in vergelijking met voor de procedure?

In het begin had ik het idee dat het een goede relatie was. Als we contact hadden maakte hij grapjes en reageerde meteen. Ik wilde hem dan ook niet per se naaien om het maar even zo te zeggen, maar toen ik wist dat ik in m’n recht stond, voelde ik het ook wel zo dat ik iets moest doen. Ik voelde dat ik teveel betaalde. Anderen In huis betaalden veel minder simpelweg omdat omdat ze er langer woonde. Dat klopte niet.

Of het nu anders is? Niet dat ik weet, tijdens de procedure was er een enorme lekkage en die is goed opgelost. Verder hebben we eigenlijk geen contact meer gehad. 

Huurders zien het vaak als een emotioneel iets, maar het is uiteindelijk een zakelijke relatie. Jij krijgt iets en hij krijgt iets en dat moet in verhouding zijn. Die emotionele band, dat is maar een idee. Hij is wel aardig, regelt het goed, ik wil hem niet boos maken, et cetera. Bijna alle mensen die ik hierover sprak hebben dat gezegd. Het ging echt om die band die ze dan zouden verraden. Ze willen niet op de overeenkomst terugkomen, want dat voelt als 'backstabben'. Die hele perceptie is verkeerd, het is gewoon opkomen voor je recht!

Vind je dat anderen ook hun huurprijs zouden toetsen? 

Ja absoluut, al is het alleen maar om een beeld te krijgen of je waar voor je geld krijgt. Als je dat in ieder geval weet ligt de bal bij jou. Na zo’n onderzoek kun je zelf bepalen wat je wilt doen. 

Waarom doen mensen het zo vaak toch niet denk je?

Mensen willen denk ik eerst zien dat het lukt, vooral bij gelijken of bekenden, maar zelfs dat is niet altijd genoeg. Ik heb het ook tegen vrienden gezegd die zeker teveel betalen, maar die doen er toch niet altijd iets aan…voor mij persoonlijk is dat onvoorstelbaar.

Tegelijkertijd is het psychologisch gezien ook weer heel logisch. Je betaalt al teveel, dus je gaat ernaar geloven, dit is wat ze noemen ‘cognitieve dissonantie’. Mensen geven niet graag toe dat hun gedrag niet klopt, want dat past niet in hun plaatje en geeft een irritant gevoel, dus passen zij hun gedrag of opvatting aan zodat ze het irritante gevoel kunnen vermijden. Ik zie het ook bij mijn huisgenoten, die hebben het gezien, maar houden toch vast aan die persoonlijke band. Ik zag het meer zakelijk dus ik kon het ook loskoppelen. Het is mijn goed recht!

Wil jij net als Jelmer weten waar je recht op hebt en kijken of jouw huurprijs klopt?. Klik dan hier voor een huurprijscheck.