Voor zover bij ons bekend is er op dit moment geen sprake van maatwerk zoals tijdelijke huurverlaging of uitstel van betaling. De keuze die huurders voorgelegd krijgen is betalen of vertrekken met een maand opzegtermijn. Dit genereuze gebaar is echter niet meer dan waar een huurder volgens de wet recht op heeft. Een klein verschil is nog dat een normale huurder zijn borg in principe terug krijgt, terwijl de internationals naar hun als borg vermomde aanbetaling voor de maand juli kunnen fluiten. Een wassen neus, waarbij gedaan wordt alsof deze verhuurders en de RUG gecomplimenteerd zouden moeten worden voor hun betrokkenheid, omdat zij van alle huurrechten die de instanties deze internationale studenten al tijden pogen te ontnemen, zij hen nu barmhartig een klein deel weer aanreiken.

Betalen of vertrekken. Deze harde keuze is opvallend om de volgende reden. Het zijn normaal juist de short stay verhuurders die het hardst roepen dat het voor hen volstrekt onmogelijk is om de woningen voor een korte periode opnieuw te verhuren. Met andere woorden, de woningen waarvan de huur nu wordt opgezegd staan, als we de betrokken partijen moeten geloven, leeg tot het nieuwe studiejaar. Is het voor de universiteit niet veel logischer om te zoeken naar oplossingen op maat? De meeste internationals waren namelijk voornemens nog terug te keren naar hun kamer. Op die manier kan er wellicht nog een deel van de huur tot het nieuwe studiejaar worden betaald en hoeft de RUG niet nodeloos op kosten te worden gejaagd door de verhuurders.

 

Wat we dezer dagen tussen alle goede bedoelingen makkelijk uit het oog verliezen is dat het in beginsel volslagen absurd is dat een onderwijsinstelling, die per se internationale studenten wil aantrekken, het in Groningen voor elkaar krijgt dat verhurende instanties en lokale overheden meewerken aan een regeling waarbij de huurders, door het gebruik van short stay contracten, alle huurrechten worden ontnomen. Huurders betalen de kosten voor de internationaliseringsdrang van de universiteit. Dan heb ik het niet over collegegeld en de normale woonlasten, maar over de afwenteling van leegstandsrisico via hoge all-in prijzen en de inlevering van specifieke burgerrechten die voortkomen uit het universeel erkende mensenrecht op wonen. 

Helaas worden dit soort short stay contracten in de berichtgeving wederom genormaliseerd en als voldongen feit behandeld, terwijl de wetgever duidelijk heel andere bedoelingen heeft.